
Revenge quitting?
โณ๏ธ Vorige week genoot ik van een ontspannen dagje golf op vakantie in Spanje, toen ik aan de praat raakte met een CEO uit de IT- en technologiesector.
Tussen de fairways door vertelde hij me over een fenomeen dat steeds meer speelt binnen zijn sector: "๐ซ๐๐ฏ๐๐ง๐ ๐ ๐ช๐ฎ๐ข๐ญ๐ญ๐ข๐ง๐ ".
โ๐ป๐๐ก ๐ง๐๐๐ ๐ฃ๐๐๐ ๐๐๐๐ก ๐๐ ๐๐๐๐ ๐๐ ๐๐๐ โ๐๐ก ๐ ๐๐๐โ๐ก ๐๐๐๐ ๐๐๐ ๐ฃ๐๐๐ก๐๐๐๐๐๐,โ zei hij โ๐๐๐๐ ๐๐ ๐ ๐ก๐๐๐๐ ๐ก๐๐๐๐๐๐ . ๐ท๐ ๐๐๐๐ ๐๐ ๐๐๐ ๐ง๐๐โ ๐๐๐๐๐๐๐๐๐ ๐๐๐ง๐๐ก๐ก๐๐, ๐๐๐๐ ๐ง๐๐โ ๐๐ ๐๐๐ ๐๐๐๐๐๐๐ ๐๐๐๐๐๐ก ๐๐๐๐ก ๐๐๐๐ ๐๐๐ง๐๐๐ ๐๐ ๐๐๐ค๐๐๐๐๐๐๐๐ ๐ฃ๐๐๐๐๐. ๐ธ๐ ๐๐๐ ๐๐ โ๐๐ก ๐๐๐๐ก๐ ๐๐๐๐๐๐ ๐๐๐ค๐๐๐ ๐ก. ๐๐๐๐ ๐๐๐ก ๐๐ ๐๐๐ ๐๐๐๐๐๐ก ๐๐๐ก โ๐๐ก ๐๐ฅ๐ก๐๐ ๐๐๐๐ ๐๐๐๐ก ๐ฃ๐๐๐ โ๐๐ก ๐๐๐๐๐๐๐.โ
Ik moet toegeven, ik was verbaasd. Revenge quitting was een begrip dat ik zelf niet kende en ook ik werk in de IT-sector. Het was voor mij een eye-opener. Dit is geen impulsieve exit, maar een weloverwogen besluit, gevoed door herhalende frustraties en gemiste signalen.
Misschien is het tijd dat we als organisaties, HR-professionals en leidinggevenden iets vaker stilstaan bij de vraag: voelen onze mensen zich รฉcht gezien?
!! Een klein gesprek op een onverwachte plek kan soms grote inzichten opleveren. Door regelmatig en รฉcht te checken hoe het gaat kunnen we een cultuur creรซren van erkenning, feedback en betrokkenheid.